Ang Blog Ni Iceburn™: August 2012

Tuesday, August 21, 2012 at 12:00 AM | By: iceburn

Sa Bawat Tibok ng Puso

Photo Credit: goodquotesforfacebook.blogspot.com

Sabi ko, “makikiraan lang ako,” hindi ko pala alam, na ito na ang hangganan ng paglalakbay ko.

Naglalakad ako dati patungo sa di malamang pupuntahan nang napadaan ako sa iyong harapan. Napatigil ako sapagkat, may kakaiba akong naramdaman. Nilapitan kita at nakipagkaibigan. Pinatuloy mo ako at pinaupo, nakipagkulitan at nakipaglaro hanggang naging magkalapit tayo.

Habang tinititigan kita, napansin ko ang iyong mga mata. Hindi ka nga nagsasalita pero parang may mga katagang isinisigaw ang iyong mga mata. Ramdam kong may pait at sakit kang dala-dala. Masaya ka kung tinitignan, ngunit ang lungkot sa iyong kalooban ay hindi mo matatakpan. At sa iyong mga mata ay aking nararamdaman

Tinanong kita kung ano ang nangyari. Nagsimula kang magkuwento. Tahimik lang ako, nakikinig sa kuwento mo. Iniintindi ang bawat letra ng bawat salitang sinasabi mo. Hanggang sa napansin kong may luha na sa’yong mga mata. Napaluha din ako dahil damang-dama ko ang nararamdaman mo. Umiiyak ang aking kalooban nang malaman ang iyong nakaraan.

Dahil sa kuwento mo, lalo kang napalapit sa puso ko. Bigla kong natanong ang sarili ko, “Ano ba ang maari kong gawin para mapasaya kita?” Para maibalik ang dating ngiti sa’yong mukha. Para kumapit ka at hindi tuluyang mawalan ng pag-asa. Para maibalik yung dating ikaw.

Mula noon, pinangarap kong maging masaya ka. Gusto kong makita kang nakangiti kaya pilit kong gumawa ng mga paraan para matupad ang pangarap kong yan para sa’yo. Itinuring kitang parang tunay na kapatid. Inalagaan at pinahalagahan. Pero hindi ko naman akalain na hindi pa pala sapat yon. Parang may kulang pa rin. Kailangan pa ng mas higit pa don.

Napaupo ako sa isang sulok. Nagtatanong, nag-iisip pero hindi gumagana ang isipan ko. Tanging kalabog ng dibdib ko lang ang siyang nakakaalam. Nagising na lang ako isang umaga na hinahanap na kita. Namimiss at nasasabik na makausap ka. Naguguluhan ako, hindi malaman kung ano ba ito. Pinagbigyan ko ang aking nadarama. Hinayaan kong puso ko ang magpasiya.Ang puso ay hindi nakakapagsalita, ngunit sa bawat tinitibok nito ay siguradong tama. Hindi rin pwedeng dayain ang nararamdaman ng puso, dahil matalino ito kung pag-ibig ang pinag-uusapan.

Akala ko mahalaga ka lang, mahal na din pala kita. Natupad nga ang pangarap ko. Napasaya nga kita at naibalik ang ngiti sa’yong mukha. Nagkaroon ka ng panibagong pag-asa. Ngayon, masayang masaya ka na at lagi ka nang nakangiti, ako ang dahilan. Kung darating man ang isang araw na luluha at masasaktan kang muli, ayaw kong ako ang magiging dahilan.

Lagi mong sinasabing “Ayaw mong mawala pa ako sa buhay mo. Mahal na mahal mo ako at hindi mo kakayanin kapag ako’y nawala sa’yo.” Sasabihin ko naman:“MAHAL KITA, at MAHAL MO DIN AKO. MAHAL NATIN ANG ISA’T-ISA. Sapat na dahilan na yan para manatili ako, at hindi kailanman mawawala sa’yo.”

©Copyright 2012, Iceburn™ Blog. All rights reserved. Copying of any article in this blog without permission is strictly prohibited.

Monday, August 20, 2012 at 9:28 AM | By: iceburn

Bilanggo

Photo credit: beatsfromthestreets.com

Ipinanganak ako dito sa mundo na pinagkaitan ng kaligayahan. Nasabi ko ito dahil tila ba kakambal ko na ang kamalasan. Habang nakaupo ako dito sa madilim na sulok ng bilangguan, nag-iisip, nagtatanong, “Ito ba ay hanggang saan…hanggang kailan?”. Humihiyaw ang kalooban ko dahil sa aking kalagayan at sinapit ko na hanggang ngayon hindi ko maintindihan. Anong lupit naman nitong kapalaran at nagawa pa ang buhay kong paglaruan.

Wala na kaya akong pag-asang lumigaya? Ang masilayan at masalubong ang bawat umaga? Nilayo na sa akin ang liwanag ng tuluyan. Presko at malamig na simoy ng hangin hindi ko na rin nararamdaman. Parang mas maganda na yatang tumigil sa paghinga. Para matigil na rin itong paghihirap pa. Umiiyak ang kalooban ko, nagdurugo ang puso ko dahil sa lupit ng kalagayan. Habang buhay na yata akong tatalikuran ng kalayaan.

Hindi ko naman akalain na ganito ang kahihinatnan ng lahat. Pero tila bang ito ang nag-aabang sa aking pagkamulat. Ang manatili sa likod ng mga malulupit na rehas. Kapiling ang madilim na kapaligiran at lungkot ang dinadanas. Namimiss ko nang makita at madinig ang kulay at ingay sa labas. Nabubuhay nga ako pero ang kalayaan ko naman ay hindi mamalas.

Bakit ba parang binabalewala na ako ng lahat? Mula ng magkautang ako ng buhay at maulat. Nasaan na ba sila?Wala man lang nakaka-alala. Wala man lang bumibisita. Wala man lang naniniwala at nagpapahalaga. Ramdam na ramdam kong ako ay kawawa. Ang kaparusahan ko ba ay hindi pa sapat? Ano bang dapat kong gawin para ang dating buhay ko ay mabawi? Hindi ko naman ginusto ang ganitong pangyayari. Karapatan ko lang ipagtanggol ang aking sarili.

Kung ito ang nakatakda na kapalaran ko, parang ang hirap tanggapin pero pipilitin ko. Masakit, mapait at subrang nalulungkot ako. Pero titiisin ko dahil sa di sinasadiyang nagawa ko. Ang mabuhay dito sa loob ng mga rehas. Na siyang humaharang sa kalayaan ko at bukas.

Thursday, August 9, 2012 at 11:30 PM | By: iceburn

Nakikita at Nararamdaman Nyo Din Ba Ang Nakikita at Nararamdaman Ko?

Photo credit: hobotraveler.com

Minsan natutulala ako, minsan nagtatanong ang kalooban ko. Noong una kong masilayan ang mundo, kulay luntian ang paligid ko. Ngunit bakit habang tumatanda ako, unti-unting kumukupas ang kulay na kinagisnan ko? Bakit ganito ang nakikita ko sa paligid ko? Bakit may gulo? Bakit may mga taong nagaaway-away? May mga taong hindi nagkakaintindihan? Iisa lang ang lumikha sa kanila, magkakapatid sila, ngunit bakit ganun ang tinginan nila sa bawat isa? Oo nga’t magkakaiba ang relihiyon at paniniwala, ngunit iisa lang ang kulay ng dugo nila. Hanggang kelan kaya sila magsasawa sa patuloy na paglalakad sa magkahiwalay na daan? Kailan kaya magtatagpo ang landas nila, para magkamayan at magyakapan? Kailan kaya nila maiintindihan ang tunay na kahulugan ng salitang kapayapaan? Kapag tumigil na sa pag-ikot ang mundo at wala nang liwanag na masisilayan?

Bakit may mga taong nahihirapan, bakit may mga taong umiiyak at nasasaktan? Bakit minsan tila pinaglalaruan sila ng panahon? Nagpapakapagod sila’t nagsusumikap, ngunit bakit parang walang nagbabago sa kanilang kalagayan? Dugo at pawis nila ang tanging sandata sa pakikipaglaban upang makamit ang kaginhawahan ngunit bakit iba ang tumatanggap ng karangalan? Bakit kung sino pa ang matataas at malalakas, sila pa ang mapagsamantala? Wala bang karapatan ang mga mahihirap na malasahan ang kagihawahan? Hanggang kailan kaya sila magtitiis sa kahirapan? Kailan kaya mabibigyan ng katuturan ang pawis at dugo nilang pinapakawalan? Siguro kapag ang mga matataas at may kapangyarihan ay marunong nang umintindi sa mga ibig sabihin ng bawat patak ng luha ng mga mahihirap.

Bakit din kaya may mga taong nagtitiis sa gutom at uhaw? Iisa lang ang mundong ating kinabibilangan, ngunit bakit hindi lahat nakakakain? Lahat ng mga pagkain sa paligid natin ay linikha ng Maykapal para sa bawat isa pero bakit iilan lamang ang nakikinabang dito? Kailan kaya nila matitikman ang mga may lasang pagkain? Kailan kaya sila makakapasok sa mga restaurant? Alam kaya nila kung ano ang ibig sabihin ng salitang “restaurant”?

Naalala ko tuloy noong nasa Pasay City, Metro Manila pa ako. Naglalakad ako, di ko na matandaan kung saan ako pupunta noon. May nadaanan akong dalawang bata, isang batang babae na edad lima siguro at isang batang lalaki na edad apat kung hindi ako nagkakamali. Kasama ang kanilang ama, kumakain sila sa tabi ng kanilang kariton na ang laman ay mga plastik at bote. Kulay itim na ang mga damit nila na dati siguro’y kulay puti, kasing kulay ng kanilang kariton. Madungis ang kanilang mukha at katawan dahil siguro kung saan saan lang sila natutulog. Sa pakiramdam ko wala silang bahay na tinutuluyan. Kung saan sila aabutan ng dilim, siguro doon na din sila nagpapalipas ng gabi.

Ang pinakamasakit para sa akin ay ang makita ang kanilang kinakain. Tig-iisang maitim na lata sila. May laman na kanin ngunit ang hindi makayanan ng aking damdamin ay ang makita ang kanilang inuulam. Nakalagay sa isang lata na medyo malaki ngunit madumi ay puro kamias na may sabaw! Ulam ba yun ng mga taong katulad nila? Napatingin sa akin yung batang babae, hindi ko maintindihan ang aking naramdaman. Kinapa ko ang bulsa ko kung may laman, may twenty pesos na papel. Inabot ko sa kanya, dali-dali niyang tinanggap, halos napatakbo pa siya papalapit sa akin. Noong maabot niya ang pera, saka tumitig sa akin. Doon hindi ko napigilan ang aking mga luha. Ang pagtitig niya sa akin ay madaming kahulugan. Parang naririnig ko ang kanyang mga mata na nagsasalita. Siyempre sa titig niya ay nagpapasalamat siya. Ngunit alam kong may mas malalim pang pinapahiwatig ang mga titig niya.

Kung mayaman lang sana ako, kung may kapangyarihan lang sana ay hindi ko hahayaan ang mga taong maging ganito. Ayaw kong may nakikitang bata na ganito ang kalagayan sa paligid ko. Ilang taon na din ang nakakalipas at dinala na ako ng panahon sa ibang lugar. Kumusta na kaya ang mga batang iyon? sana nakasurvive sila. Sana may nakakita sa kanila na mabait at tinulungan sila. Binigyan ng tirahan, damit at kabuhayan para naman maramdaman nila ang nararamdaman ng mga taong nasa paligid nila.

Ito at ganito ang lagi kong tinatanong sa puso’t isipan ko. Ito at ganito ang mga nagyayari sa paligid ko. Ito at ganito akong tao kaya ako nakakapagsulat ng ganito.

http://definitelyfilipino.com/blog/2012/03/24/nakikita-at-nararamdaman-nyo-din-ba-ang-nakikita-at-nararamdaman-ko/