Single Mom Ako, Proud Ako!

(Photo credit: babygearworld.com)

PAALALA: Ang artikulong ito ay hango sa tunay na buhay ng isa sa mga naging parte ng buhay ko. Na sa ngayon ay pinaglayo na kami ng panahon. “Kung nasaan ka man ngayon, kung mababasa mo man ito, hindi ko intensiyon na saktan ka o ipaalala sa’yo ang nakaraan mo.” Maliban sa kanya, marami pa akong nakikita at nababalitaan na may pagkakatulad ng kalagayan at pinagdadaanan. Kaya naman naisipan kong isulat ito para magsilbing aral at inspirasyon para sa lahat. At bilang pagkilala na din sa katatagan at kadakilaan ng mga SINGLE MOM.

Isa ang mga SINGLE MOM sa mga itinuturing kong bayani sa panahon ngayon. Dahil sa tibay at lakas ng loob nila para ipagpatuloy at buhayin ang dinadala nila kahit wala at iniwan ng Ama. Sa kabila ng sakit at pait na dulot sa kanila ng mga lalaking mapagsamantala sa kahinaan nila, nagagawa pa rin nilang tumayo at lumaban para ipakita sa mundo na kayang-kaya nilang buhayin ang anak nila kahit wala itong ama. Hindi madali para sa isang tao na gampanan ang tungkulin ng dalawang tao. Hindi basta-basta na maging ama at ina ka para sa iyong anak. Nagsumikap magtrabaho, ang iba nangibang bansa pa. Nanilbihan sa ibang pamilya at nag-alaga ng anak ng iba para lang mabigyan ng magandang kinabukasan ang sariling anak nila. Single Mom ka ba? Saludo ako sa’yo. Isa kang dakila.

Dahil naging tanga ako sa pag-ibig, nagpaalipin ako sa isang lalaki na akala ko mahal ako, handang ipaglaban at panagutan. Ibinigay ko ang lahat dahil buong akala ko, hindi niya ako iiwan. Wala naman ako masabi sa kanya noon. Mabait siya, maalalahanin at mapagmahal. Ramdam na ramdam ko naman iyon kaya hindi ko inisip na pinapaikot niya lang pala ako. O di kaya mas nababagay na sabihin na duwag siya? Dahil hindi niya kayang pinanagutan ang bunga ng aming ginawa. Hindi lang siya ang gumusto noon at hindi lang din ako. Dalawa kami kaya dapat dalawa sana kaming haharap sa naging bunga ng kapusukan naming dalawa. Pero mula noong aminin ko sa kanya na nagdadalang tao ako, doon na siya nagsimulang lumayo sa akin.

Hindi ko maipaliwanag kung ano ang naramdaman ko noon. Hindi ko rin kasi napaghandaan ang mga pangyayaring ganon. Para akong aso na hahabol-habol sa amo kahit na hindi ako tinatawag at pinapansin. Ako pa ang nagmamakaawa at umiiyak na huwag niya akong iiwan. Labis akong umiyak sa sakit at nasampal-sampal ko siya sa galit dahil sinabi niyang, “baka naman hindi kanya ang dinadala ko.” Hindi ako puta para magpagamit sa ibat-ibang lalaki gaya ng iniisip niya! Ang sakit-sakit ng ginawa niya, ang sakit-sakit pa ng mga sinasabi niya! Parang ako pa ang sinisisi niya gayong ako na nga itong kawawa. Halos maubusan na ako ng lakas noon. Nanghina talaga ako, lalo na noong sinabi niyang, “ipalaglag ko na lang daw.” Hindi ko napigilan ang sarili ko at namura ko siya! Hindi ako ganon kasama para patayin ko ang sarili kong dugo!

Sinabi ko na lang sa kanya habang umiiyak na kayang-kaya kong buhayin ang anak ko kahit wala siya. Pinairal ko ang pride ko. Ang masakit nga lang, para siyang bato. Na kahit durugin mo na siya, hindi ka pa rin mararamdaan. Para lang siyang poste na nakatayo at hindi gumagalaw.  Hindi man lang magawang patahanin ako. Sinabi ko sa kanya na hindi ko na siya aasahan. Na kaya kong palakihin ang anak ko na wala siya. Pinakita ko sa kanya na malakas ako. Na kayang kaya ko. Kahit na umiiyak at nagmamakaawa ang kalooban ko na sana, tulungan niya ako. Na sana huwag niya akong iiwan at ng magiging anak namin.

Nagresigned ako sa trabaho ko noon. At umalis ako sa amin. Kung saan-saan ako nakarating. Kung kani-kanino ako nakituloy. Mabuti na lang may mga mababait akong kaibigan. At naiintindihan nila ang aking kalagayan. Ayaw ko kasing manatili sa amin. Ayaw kong makita ng mga tao doon ang paglaki ng tiyan ko na wala naman ako maipapakitang ama nito.

Hindi ko nga matandaan kung may pinaglihian ako noon. Kasi wala akong mautusan na kumuha o bumili ng mga gusto kong kakainin. Papakiusapan ko mga pinsan ko sasabihin pa, “nasaan ba kasi ang asawa mo, bakit hindi siya ang utusan mo.” ang sakit-sakit diba? Noong hindi ko na talaga kaya at malapit na akong manganak, umuwi ako sa amin.

Dumating ang araw na manganganak na ako. Pumunta ang ama ng isisilang ko dahil sinabihan siya ng Papa ko na papatayin siya kung hindi siya pupunta. Para maipangalan sa kanya ang bata. Kung hindi pa siya tatakutin hindi pa pupunta. Napakasama talaga ng ugali niya.

Isinilang ko nga ang isang sanggol na babae. Kahit papano nawala yung sakit na nararamdaman ko noong narinig ko na ang iyak ng anak ko. Lalo na noong ipinakarga sa akin ng Midwife. Lalo akong natuwa noong makita ko na kamukha ko siya. Itsura ko lahat ang nakuha niya.

Wala na akong pera noon dahil nga nagresigned na ako sa trabaho. Para akong bata na nanghihingi ng pera sa mga magulang ko, sa mga tito at tita ko. Para lang may maipambili ako ng gatas ng anak ko. Wala ako ibang aasahan kundi ang kaunting maibibigay nila. Dahil wala naman trabaho ang Papa ko. At mahirap lang ang mayroong buhay kami.

Hanggang sa mabalitaan ko na lang na may iba na pala ang ama ng anak ko. At sila na pala mula pa noong maliit pa ang tiyan ko. Gusto ng magulang ko na ipakasal ako sa kanya. Pero ako na mismo ang tumanggi. Ayaw ko kasi na pakakasalan niya lang ako dahil pinuwersa siya. Gusto ko mahal ako ng taong pakakasal sa akin. At kung mahal niya ako, sana hindi niya ginawa sa’kin ang ganito. Sana hindi niya ako pinabayaan. Sana hindi niya ako iniwan at tinalikuran.

Kasabay ng paglaki ng anak ko ang paglimot ko sa ama niya. Lagi ko kinakausap ang anak ko kahit hindi niya ako naiintindihan. Na ako lang ang magulang niya. Na wala siyang ama. Na iniwan na kami. Kasabay non ng pagtulo ng luha ko habang nakatitig siya. Tapos bigla siyang yayakap sa akin. Iyon ang pumupunas ng galit at sakit na nararamdaman ko sa ginawa sa amin ng ama niya.

Dumating ang araw na hindi ko inaasahan. Nagkasakit ang anak ko. Halos mabaliw ako sa iyak at pag-aalala sa kanya. Nagkataon kasi na walang-wala ako noon at wala din ako mahihingian. Hinang-hina na ako noon. Gusto ko nang sumuko. Mabuti na lang mabait yong hospital na malapit sa amin. Tinanggap at ginamot nila ang anak ko kahit wala kaming pambayad.

Palagi ko siyang pinapasyal noon sa mga Park. Palagi din kaming nagsisimba. Ang masakit nga lang para sa akin, ay kapag nakakakita siya ng kapwa niya bata na karga-karga ng aman niya. Napapatitig siya sa akin na parang nagtatanong. Napapaluha na lang ako sa harapan niya. Yayakap naman yan sa akin na parang alam niya ang nararamdaman ko.

Noong mag-iisang taon na siya, nag-apply ako papuntang abroad. Iyon lang kasi ang naisip kong pinakamadaling paraan para mabigyan ng magandang kinabukasan ang anak ko. Masakit na iwanan siya sa ganong kamurang edad pero mas masakit na kasama ko nga siya wala naman ako maipambibili ng gatas at gamot man lang niya.

Isang taon at isang buwan na siya noong aalis na ako. Nagsisimula pa lang siyang magsalita noon. At “mama” pa lang ang alam niyang sabihin. Iyak ako ng iyak noong magpapaalam na ako. Napakahigpit kasi ng yakap niya na tila ba alam niyang aalis na ako at hindi kami magkikita ng matagal. Napakahirap para sa isang ina na iwanan ang anak mong ganon kamura ang edad. Napakasakit isipin na lalaki at magkakamalay siya na wala ako sa tabi niya. Alam ng Diyos na para sa kanya ang pag-alis ko noon. At alam kong hindi Niya kami papabayaan kahit na magkalayo kaming mag-ina.

Tumagal nga ako ng dalawang taon sa Singapore. At ganon katagal ang pagtitiis at pangungulila ko sa anak ko. Kahit paano, malaki ang naitulong ng pag-alis ko para sa pambili ng gatas at damit niya at mga iba pang kakailanganin niya. May naipon din ako kaunti kaya napagpasiyahan kong umuwi na para makapiling na siya. At magabayan sa paglaki niya.

Ibang sakit na naman ang naramdaman ko noong nakauwi na ako. Dahil hindi ako kilala ng anak ko bilang Ina niyang totoo. Mama ko ang tinatawag niya ng “mama”. At siya ang mas gusto niyang makatabi sa pagtulog. Isang buwan din bago ko nakuha ang loob niya. Tinatawag na niya akong mama ngayon. Nag-aaral na din siya. Mabait at matalinong bata ang anak ko. Nakahanap na din ako ng magandang trabaho dito sa Pinas. Hindi ko na muling iiwan ang anak ko. Papanoorin ko na ang pag-laki niya. Siya ang nagbibigay ng lakas ko. Siya ang nagpupuno ng kakulangan ng Ama niya. Siya ang buhay ko.

©Copyright 2012, Iceburn™ Blog. All rights reserved. Copying of any article in this blog without permission is strictly prohibited.

Tadhana

Photo credit: zazzle.com

Part-1

Kababata ko si Jenny. Kilala ang angkan nila sa aming lugar. Mababait kasi ang pamilyang kinabibilangan niya. Tatlo silang magkakapatid, at siya ang bunso. Nakatira lang silang magkakapatid sa piling ng kanilang lola dahil ang kanilang mga magulang ay nasa Canada. Hindi naman sila mayaman, pero masasabi kong may-kaya ang pamilya nila.

Noong nasa elementarya pa lang kami, sabay kaming pumapasok sa school; ganun din kapag uwian na. Magkaklase din kami noon. Sabay kaming gumagawa ng mga assignments at projects namin sa bahay nila. Palagi kaming nagtutulungan. Lagi n’ya ako pinahihiram ng gamit niya. Kumpleto kasi ang gamit niya sa school. Palagi din niya akong pinakokopya. Matalino kasi si Jenny noon, siya ang first honor sa aming klase. Lagi din niya ako binibigyan ng mga baon niyang chocolates at iba pa.

Pero sa kabila ng kabaitan niya sa ’kin noon, nagagawa ko pa rin siyang paiyakin. Lagi ko kasi siyang inaasar at sinasabihan na tabachoy siya. Mataba kasi si Jenny noong mga bata pa kami. Lagi niya ako hinahabol at binabato. Tapos pinagtatawanan ko siya kapag hindi niya ako naaabutan. Kinaumagahan, bati na naman kami. Kahit inaapi at inaaway ko siya, kung aawayin siya ng iba, ipinagtatanggol ko. Kaya naman siguro malapit ang loob niya sa ’kin at ibinabahagi niya ang mayroon siya na wala ako.

Naalala ko pa noong nasa grade 4 pa lang kami. Sabay kaming pumapasok noon. Habang naglalakad kami papunta sa school, may nadaanan kaming puno ng manga na maraming bunga. Sabi ni Jenny sa ’kin, manguha daw kami. At dahil mataas yun, inakyat ko. Pinahawak ko muna sa kanya yung bag ko, at umupo lang siya sa ilalim ng puno ng mangga habang nasa taas naman ako ng puno at nangunguha ng bunga.

Hindi ko alam kong ano ba ang pumasok sa isipan ko noon at sinadya kong magtagal sa itaas ng puno. Kumakain ako doon habang nakaupo sa isang medyo malapad na sanga. Si Jenny naman ay matiyagang naghihintay sa baba. Noong nakababa na ako, sinabi ko kay Jenny na hindi na lang kami papasok. Pupunta na lang kami sa may ilog at maglalaro. Pinilit ko siya, hanggang sa napapayag ko. Masama akong impluwensiya noong bata ako.

Noong nasa ilog na kami at nangunguha ng mga puting bato doon sa may bandang mababaw, bigla ko na lang siyang tinulak. Napaupo siya at nabasa, pinagtawanan ko pa. Umiyak siya noon, at nagalit sa ‘kin. Kinuha niya yung bag niya at umuwi na siya, hindi ko na naawat. Nakasimangot siya sa ’kin at kitang-kita ko sa kanyang mukha na nanggigigil siya. Siguro kung lalaki lang din siyang tulad ko, baka nasapak na niya ako. Sinundan ko siya, at habang naglalakad pauwi, narealize ko na mali nga yung ginawa ko sa kanya.

Noong makarating siya sa bahay nila, pinagalitan siya ng lola niya kasi basa ang damit niya. May mantsa-mantsa pa ng manga. Lalo pa siyang pinagalitan nung malamang hindi kami pumasok sa school. Pati ako tuloy ay napagsabihan din ng lola niya. Sinumbong din niya ako sa nanay ko, kaya napagalitan din ako.

Kinabukasan, noong papasok na naman kami, pumitas ako ng bulaklak ng gumamela namin, saka ko ibinigay sa kanya noong naglalakd na kami papasok. Bakit ko daw siya binigbigyan ng bulaklak. Sabi ko naman, tanda iyon ng paghingi ko ng sorry sa kanya dahil sa nagawa ko. Tinanggap niya. Wala pang kilig-kilig noon, bata pa kasi kami. Mula noon, hindi ko na siya niloloko. Hindi ko na rin inaasar at inaaway. Siya naman ay hindi nag-iba ang pakikitungo  sa ’kin. Siya pa rin yung dating Jenny na mataba at sobrang bait.

Hanggang sa matapos na kami sa elementarya.  Valeditorian si Jenny, matalino kasi. Ako naman, wala lang, ang mahalaga nakapasa ako. Tapos na kami sa elementarya, High School naman ang haharapin namin ngayon. Sabay kaming kumuha ng entrance examination sa isang CHED school sa aming bayan. At sa awa ng Diyos, pumasa kaming pareho. Sabay din kaming nag-enrol, kaya lang, hindi na kami magkaklase. Sa section A siya, ako naman sa section B.

Pero gaya noong nasa elementarya pa kami, sabay pa rin kaming pumapasok, at sabay din kaming umuuwi. Siya pa rin ang takbuhan ko kapag may kailangan ako. Sa kanya pa rin ako nagpapaturo kapag mayroon akong hindi naiintindihan noon. Minsan pa nga sa kanya ako nagpapagawa ng assignment ko. Ginagawan niya naman ako. Ganun din naman siya sa ’kin kapag may kailangan siya. Para lang kaming magkapatid. Ako na ang itinuturing niya kuya noon. Kinuha na kasi ng mga magulang niya sa Canada ang kanyang mga kapatid. At siya na lang at ang lola niya ang nakatira sa bahay nila.

Lagi nga kaming tinutukso ng mga kaklase namin. Sinasabi nila na magkasintahan daw kami. At iyon naman ang akala ng iba, na magkasintahan nga kami kasi lagi nila kaming nakikita na magkasama. Iyon din siguro ang dahilan na walang naglalakas-loob na ligawan siya, dahil akala nga siguro nila ay girlfriend ko siya. Maganda na si Jenny noon, magaling na siyang mag-ayos ng sarili niya. Hindi na rin siya mataba, pumayat na siya.

Noong nasa ikatlong taon na kami, Juniors Seniors Promenade namin, kami ang magkapareha. Hindi ko alam kung bakit parang kinilig ako noon habang nagsasayaw kami. Lalo na at napaka-sweet pa kasi ng tugtog. Noon ko lang talaga naramdaman ang pakiramdam na iyon. Para bang ayaw ko sana na matapos ang gabing iyon, pero wala ako magagawa. Noong matapos na, sabay din kaming umuwi at hinatid ko siya sa bahay nila.

Pagkahatid ko sa kanya, umuwi na din ako. noong nasa kama na ako at nakahiga, iniisip ko siya. Hindi ko talaga maipaliwanag kung ano ang aking nadarama noon. Umaga na at mataas na yung araw, pero gising pa rin ako, hindi na nakatulog sa kaiisip sa kanya. Kinaumagahan, wala kaming pasok. Noong binuksan ko ang bintana sa kuwarto ko, nakita ko siya na nagdidilig ng halaman nila. Lihim ko siyang pinagmamasdan.

Hindi ako sigurado, pero parang umiibig na ako noon. Hindi ko alam, kasi hindi ko pa naman nararanasang magmahal. Noong nasa ikaapat na taon na kami, mayroong nanliligaw sa kanya. Pinapansin naman niya, at kapag nakikita kong magkasama o magkausap sila, para bang naiinis ako, para bang nagseselos ako. Lalo na kapag nakikitang kong masaya si Jenny habang kausap siya. Mula noon hindi na ako masyadong lumalapit sa kanya, gaya ng dati. Nahihiya na din akong lapitan siya kapag may kailangan ako. Marami nang naiba, medyo nilalayuan ko siya. Nahalata niya iyon, kaya isang araw, kinausap niya ako.

Jenny: “May problema ka ba, may kasalanan ba ako sa ’yo, bakit parang umiiwas ka na, ang layo-layo mo na?”

Iceburn: “Wala naman, nahihiya lang ako sa manliligaw mo, baka iba ang isipin niya.”

Jenny: “Hmmm.. nagseselos ka no? Aminin.. aminin..”

Iceburn: “Sira! Bakit naman ako magseselos?”

Jenny: “Kasi, love mo ‘ko, ‘di ba? ‘di ba?”

Hindi na ako nakasagot pa sa kanya, natameme ako habang pinipilit niya akong aminin na mahal ko siya. Namumula ang mukha ko at hindi ko maiharap sa kanya, nahihiya ako at baka mahalata niya.

“Hmmp.. d’yan ka na nga,” sabi niya sabay alis. Iniwan niya ako, lihim na napahabol naman ako ng tingin sa kanya. Sa hindi ko inaasahan, biglang napalingon siya. Nahuli niya akong nakatingin sa kanya. Tawa siya nang tawa. Lalo naman akong nahiya, kinuha ko ang bag ko at umalis na din ako.

Kinabukasan, habang papasok na kami sa school, hindi ako umiimik, siya lang ang salita nang salita, siya lang ang kuwento nang kuwento. Pumapasok sa tainga ko yung mga sinasabi niya, pero lumalabas din sa kabila, kaya wala akong naiintindihan. Nahalata niya iyon, tinanong niya ako.

Jenny: “Nakikinig ka ba, kanina pa ako salita nang salita, hindi ka naman yata nakikinig?”

Iceburn: “Ano ba ang sinasabi mo?”

Jenny: “Kita mo na, sabi na nga bang hindi ka nakakikinig eh, nakakainis ka talaga!”

Iceburn: “Sorry, may iniisip lang ako.”

Jenny: “Sino na naman yang iniisip mo na ‘yan?! Ganyan ka naman lagi eh.”

Nagtatampo si Jenny. Siya naman ang tahimik ngayon, hindi na din niya ako kinakausap. Pumasok siya sa room nila na nakasimangot. Pumasok din ako sa room namin. Habang wala pa yung instructor namin, nagmumuni-muni ako. Ang layo-layo ng narating ng isip ko. Tinatanong ko ang sarili ko kung bakit ganun si Jenny, madalas na magtampo ngayon kapag hindi ko pinapahalagahan ang mga sinasabi at ginagawa niya. Hindi kaya may pag-ibig din siyang nararamdaman para sa’kin? Tanong ko sa sarili ko. Biglang dumating naman ang instructor namin, kaya nahinto ang pagmumuni-muni ko.

Noong pauwi na kami, galing school, tahimik pa rin siya. Tinanong ko.

Iceburn: “Kumusta naman yung manliligaw mo, kayo na ba?”

Jenny: “Hindi ah. Ayaw ko dun, adik ‘yun eh.”

Mabuti naman, sabi ko sa loob-loob ko. Parang gusto kong sabihin sa kanya, na ako na lang ang manliligaw, na mayroon akong kakaibang nararamdaman para sa kanya. Kaya lang natotorpe naman ako. Hanggang unang tanong lang ako, kapag dumating na sana yung pagkakataon ko para magsalita, saka naman ako tinatamaan ng hiya at kaba. Kaya walang nangyaayri.

Isang gabi gumagawa ako ng assignment ko. Noong matapos ko na yung assignment ko, bigla kong naisipang magsulat ng tula para kay Jenny. Kumuha ako ng bolpen at papel at nagsimula na akong magsulat.

Part-2

Minsan hindi ko maintindihan ang sarili ko
May mga dumarating na pagkakataon pero pinapalipas ko
Minsan tinutulak na ako ng dibdib ko,
hindi naman makapagsalita kapag ika’y nasa harapan ko

Paano ko kaya maipaparating sa’yo ang aking nararamdaman
Kung ang bawat titig at sulyap ko nama’y iyong iniiwasan
Sana minsan nama’y iyong pagbigyan
Kung may nararamdaman ka din, nais kong malaman

Maging sa pagtulog at panaginip ko’y ikaw ang nakikita
Naglalakad akong kasa-kasama kita
Hindi buo ang araw ko kapag hindi kita makita
Sinisigaw ko pa nga na iniibig kita

Paggising sa umaga ikaw ang unang naaalala
Sinasabik sa pagpasok sa ating eskuwela
Maging ang almusal ko’y nalilimutan ko na
Pagkat ang nasa isip ko ay ang makita kita

Ang masilayan ang kagandahan mo at amo ng mukha
Na sa aking mundo’y nagbibigay ligaya
Kahit sa upuan man lang ika’y matabihan
At sa ating paguwi ika’y masabayan

Naisip ko tuloy na isulat na lang
Sa lapis at papel ko na lang idadaan
Gusto ko na kasing maliwanagan
Pag-ibig ko sayo’y sana maunawaan

Ito sana Jenny ay iyong babasahin
Isapuso mo at isaisip mo na rin
Para kahit punitin mo man o di kaya’y sunugin
Pag-ibig ko sayo’y nakapinta pa rin

Noong matapos ko nang sulatin yung tula para kay Jenny, iniipit ko iyon sa binder notebook ko, at natulog na ako. Kinaumagahan, noong papasok na kami. Pinabitbit sa ’kin ni Jenny yung radio cassette nila, may practice daw kasi sila sa sayaw. Kinuha niya yung binder notebook ko, siya na lang daw ang magdadala para hindi ako masyadong mahirapan. Ibinigay ko naman, at wala sa isipan ko yung tula na isinulat ko kagabi para sa kanya.

Tulad ng nakagawian namin, nagkukuwentuhan kami habang naglalakad papasok sa school. Nauuna akong maglakad ng mga dalawang metro kasi ang bagal maglakad ni Jenny. Hanggang sa napansin ko na lang na napakatahimik na niya. Noong lingunin ko, patay! Binabasa na niya yung tula ko. Bigla akong namula at parang makakalas na ang mga buto ko noong mga sandali na iyon. Hindi naman siya tumitingin sa ’kin. Nakatutok ang mga mata niya sa tulang binabasa niya.

Binilisan kong maglakad na para bang hindi ko siya nakita. Hanggang sa tinawag niya ako. Hindi ko siya pinansin, para bang hindi ko siya naririnig.

Jenny: “Antayin mo naman ako, ang bilis-bilis mo namang maglakad.”

Iceburn: “Bilisan mo kasi, late na tayo. Ang bagal-bagal mo.”

Jenny: “Asus, ang aga-aga pa.”

Lihim ko siyang tinignan, wala na yung tulang binabasa niya. Siguro ibinalik din niya sa binder notebook ko. Noong makarating na kami sa school, ibinigay ko na sa kanya yung radio cassette at kinuha ko naman yung binder notebook ko.  Agad-agad akong pumasok sa room namin at tinignan ko yung tula ko kung nakaipit pa ba sa binder notebook ko. Naroroon nga na parang hindi nagagalaw.

Mula noon, lagi nang nakangiti si Jenny kapag magkausap at magkasami kami. Para bang may kilig akong nakikita sa kanyang mga mata. Siguro nga mahal niya din ako, at dahil sa tula na nabasa niya kaya siya ganito ngayon. Para na kaming mag-on, nag-aakbayan, minsan din nagyayakapan kami. Wala nang nangyaring ligawan, basta natagpuan na lang namin ang mga sarili naming na namimiss namin ang isa’t-isa. Kulang ang araw namin kung hindi kami magkita at magkausap.

Lumalim nang lumalim yun hanggang sa magtatapos na kami ng highschool. At bago kami nagtapos, kami na nga. Totoo na ‘yan, magkasintahan na kami.

Noong College na kami, magkaiba na kami ng pinasukan na Unibersidad. Sa pribado siya, ako naman ay sa publiko lamang. Nursing ang kinuha ni Jenny, ako naman ay Engineering. Saka na lang kami nagkikita kapag bakasyon. Sa siyudad kasi nag-aaral si Jenny, samantalang ako, sa bayan lamang.

Minsan, noong bakasyon naming, nagpunta kami sa tabing dagat. Naghahabulan kami noon nang bigla na lang siyang napahinto at seryosong tinananong ako.

Jenny: “Hanggang saan at hanggang kailan mo ako mamahalin?”

Iceburn: “Huwag mong tanungin kung hanggang saan, kung hanggang kailan, dahil ang pagmamahal ko sa ‘yo’y walang hangganan, walang katapusan.”

Napakatamis ng ngiti sa kanyang mga labi noong marinig niyang sabihin ko yon. Bigla siyang kumuha ng patpat at isinulat niya ang pangalan ko sa buhangin, saka “I Love You,” sa ibaba nito.

Gumuhit naman ako ng malaking hugis puso, saka ko isinulat ang pangalan ni Jenny sa loob nito. Tapos, umakyat kami sa may malaking bato, sa ibabaw nun, doon kami nagsumpaan na, “walang iwanan” at “habang buhay tayong magmamahalan.” Sinigaw pa niya noon yung pangalan ko, kasunod ang mga salitang, “mahal na mahal kita.” Dala ng hangin at abot hanggang ulap ang saya at kilig ko noong mga sandaling iyon. Langit ang saksi sa mga alaala naming iyon.

Nagdaan ang araw, buwan at taon. Nakapagtapos na si Jenny, ako naman ay nasa ikalimang taon pa lang sa kurso ko. Nakapasa na din si Jenny sa board exam., isa na siyang Registered Nurse. Nalungkot ako noong nagpaalam siya sa ’kin. Kinukuha na daw siya ng kanyang mga magulang sa Canada. Siya na lang din kasi at ang katulong niya ang nakatira sa bahay nila, dahil ang kanyang lola ay namatay na. Kahit na mahirap na mapalayo si Jenny sa ’kin, inintindi ko, dahil mahal na mahal ko siya. Kahit masakit na iiwanan na niya ako, wala akong magawa. Kailangan niyang sundin ang kagustuhan ng mga magulang niya. Huwag daw akong mag-alala, dahil pag may pagkakataon na daw, ako naman ang kukunin niya sa Canada. Babalikan niya daw ako kapag citizen na siya doon. Pinangako ko naman sa kanya na hihintayin ko ang pagkakataon na iyon.

Part-3

Pagkalipas ng maraming taon.

Hindi lahat ng umaga na dumarating ay may hatid na saya. Hindi lahat ng pagsikat ng araw ay maliliwanagan ka. Dahil kahit gaano kaliwanag ang paligid mo, magdidilim din yan kapag uulan na.

Tulad na lang ng ngiti na dati ay madalas mong makita sa mga labi ko. Ngayon, nahihirapan na ako kahit pa pilitin ko. Hindi kasi maitatago na dinaramdam ko ang hindi pagpaparamdam ng mahal kong nasa malayo. Kung bakit pa kasi kami pinaglayo. Wala sanang pagdududa, pag-aalala at kalungkutan akong nararamdaman ngayon.

Hapon na naman pala, matatapos na naman ang makunat na maghapon ko. Punta nga muna ako sa tabing dagat, dala-dala ang aking bolpen at papel. Magpapahangin lang at magsusulat. Maglalabas ng sama ng loob at kalungkutan. At babalikan ang mga masasayang araw naming noon sa tabing dagat na iyon.

Susulatan ko ulit ang aking mahal.

Dear Jenny,

Heto ako’t nakaupo sa tabing dagat ngayon. Pinagmamasadan ang unti-unting paglubog ng araw. Habang ramdam na ramdam ko ang bawat dampi ng malamig na simoy ng hangin, ginugulo naman ng maingay na alon ang aking isipan. Marami kasi akong tanong na hindi ko mahanap ang kasagutan. Kaya ako nagpunta dito, baka kako dito ko matatagpuan.

Tandang tanda ko pa noong naghabulan tayo sa tabing dagat din na ito. Tapos bigla kang napahinto at seryosong tinanong ako. “Hanggang saan at hanggang kailan mo ako mamahalin? Sinagot naman kita, “huwag mong tanungin kung hanggang saan, kung hanggang kailan, dahil ang pagmamahal ko sa ‘yo’y walang hangganan, walang katapusan.” Napakatamis ng ngiti mo noong marinig mo ‘yun mula sa akin.

Nakaupo nga pala ako dito sa buhanginan. Kung saan, isinulat mo noon ang aking pangalan. Saka “I Love You Forever” sa ibaba nito. Gumuhit naman ako ng malaking hugis puso saka sa loob noon, isinulat ko ang pangalan mo. Saka tayo umakyat sa malaking bato na iyon. Doon tayo nagsumpaan na “walang iwanan” at “habang buhay tayong magmamahalan.” Sinigaw mo pa pala ang pangalan ko noon kasunod ng salitang “mahal na mahal kita” dala ng hangin at abot hangang ulap ang kilig at saya ko noon. Langit ang saksi ng mga alaala nating iyon.

Nalungkot ako noong nagpaalam ka sa akin. Na pupunta ka na ng Canada dahil kinukuha ka na ng mga magulang mo.  Kahit alam kong mahirap na mapalayo ka sa akin, inintindi ko ‘yon dahil mahal na mahal kita. Kahit masakit na iiwanan mo ako, wala ako magawa. Kailangan mong sundin ang kagustuhan ng mga magulang mo. Sabi mo , huwag akong mag-alala, dahil pag may pagkakataon na, ako naman ang kukunin mo sa Canada. Babalikan mo ako kapag citizen ka na doon. Pinangako ko sa ’yo na magtitiis at hihintayin ko ang pagbabalik mo dito sa Pilipinas.

Mula noong umalis ka na, bolpen at papel na lang ang tulay nating dalawa. Siyang pumupunas ng kalungkutan ng bawat isa. Buwan-buwan nagpapalitan tayo ng sulat. At paulit-ulit ko itong binabasa nang walang kasawa-sawa. Larawan mo ang tinititigan bago matulog sa gabi at pagkagising sa umaga.  Sapat na ‘yon na upang magkakulay ang bawat maghapon ko.

Pero sa mga sandaling ito, nabalot na ang mundo ko ng lungkot at pag-aalala. Nagsimula pa ito noong hindi mo na sinagot ang huling liham ko. Hindi ko alam kung natanggap mo ba ito. At ilang taon na ang nagdaan. Ilang taon na ding kinakapa ko ang aking ngiti at sigla. Mahirap mag-isip ng kung anu-ano. Para lang akong naghihintay ng lalabas sa lotto. Na umaasang mabubunot ang mga numero ko at mananalo.

Mahirap at masakit pero wala akong ibang magawa kundi ang magtiis at maghintay. At magdasal na babalik ka pa, para ipagpatuloy natin ang iniwan mong pag-ibig na hanggang ngayon iniingatan ko pa. Ang tanong, babalik ka pa kaya? Babalik ka pa kaya na malaya para yakapin ko at muling makasama? Paano na lang ang sumpaan nating dalawa? Paano na lang ang nasimulan nating pangarap at saya? Mauuwi na lang ba yon sa wala? Huwag naman sana natin hahayaan na mangyari yon. Dahil ipinaglalaban ko ang pagmamahalan natin mula noon hanggang ngayon.

Ito ang mga tanong na gumugulo sa aking isipan. Na nagbibigay sa ’kin ng labis na kalungkutan. Ikaw lang ang makasasagot at wala nang iba. Patuloy pa rin akong maghihintay at umaasa. Kahit na walang kasiguraduhan kung babalik ka pa. Tutuparin ko lamang ang pangako ko sa ’yo na hihintayin ko ang pagbabalik mo.

Laging Nagmamahal,
Iceburn

Kapag malungkot ka, may dinaramdam at may mabigat kang dinadala, hindi mo halos nararamdaman ang pag-ikot ng oras. Gabi na pala. Kaya pala bukas na ang mga ilaw sa daan at mga bahay dito sa malapit. Napatingin ako sa kalangitan. Mabuti pa ang mga bituwin naiintindihan ang aking nararamdaman.

Naaliw akong pagmasdan ang mga maniningning na bituwin. Nakakarelax. Biglang may nahulog na shooting star. Kasabay nun ang pagsambit ko ng “Jenny,” ang pangalan ng mahal ko. Siya talaga ang wish ko. Wish ko na sana magparamdam na at maalala niya ako.

Palalim nang palalim ang gabi. Makauwi na baka hinahanap na ako ni Nanay. Tamang-tama natapos na din ang sulat ko para kay Jenny. Ihuhulog ko na bukas ng umaga. Kinaumagahan inihulog ko na yung sulat ko para kay Jenny. Umabot ng isang buwan akong naghihintay ng sulat na manggagaling kay Jenny.

Part-4

Isang hapon, pagod na pagod akong galing sa trabaho. Bago pa ako makapasok ng bahay, sinabi na ng mama ko na may sulat ako galing Canada. Natuwa ako at nasabik na mabasa iyon. Tinanong ko agad ang mama ko, kung nasaan yung sulat, kinuha ko at dumiretso ako sa kwarto ko pra doon ko babasahin. Hindi maipaliwanag na ngiti ang nabubuo sa aking mga labi, noong makita ko na galing nga kay Jenny ang sulat na para sa’kin. Binuksan ko agad ito at binasa ko.

Dear Iceburn,

Napalibutan ng katanungan ang madilim na mundo ko. Kasama ang mga katanungan mo na hindi ko malaman kung saan ko huhugutin ang isasagot ko. May mga bagay-bagay na humaharang sa matuwid na dinaraanan ko. Na kahit anong pilit ko na ihakbang ang kanang paa ko, hinihila naman ako ng mapait at masakit na sinapit ko.

Mga pangako mo lang ang naging lakas ko, para manatili at malabanan ang kalungkutan dito sa malayo. Umalis ako at iniwan kita noon, pero binaon ko naman ang pangako at pagmamahal mo.  Magkalayo man tayo, lagi ko naman katabi ang larawan at mga sulat mo. Natanggap ko yong huling sulat mo.  At balak kong sagutin noon yon pagkauwi ko galing sa trabaho. Para maintindihan mo kung bakit hindi ko na nasagot ang sulat mo, basahin mong mabuti ang kuwento ko.

Sa hospital kung saan ako nagtatrabaho, mayroong sa aking nanligaw at nagkagusto. Isa din siyang nurse katulad ko. Makulit at mapilit siya kahit na hindi ko pinapansin. Pero kahit gaano siya kakulit, hindi niya ako napasuko sa pagiging tapat ko sa ’yo. Minsan, hinahatid niya ako sa apartment na tinutuluyan ko.  May sarili kasi siyang sasakyan at nadaraanan din niya ang tinutuluyan ko.

Setyembre 10, 1991, martes ng gabi. Ang petsang hindi ko malilimutan.  Alas diyes ng gabi noong makauwi ako galing trabaho. Dahil sa sobrang pagod ko ay dumiretso ako sa kuwarto at nahiga, nakatulog nang hindi namamalayan.

Hindi ko pala nailock ang pinto ng aking apartment. Kaya nakapasok ang demonyong katrabaho ko.  Hindi ko na maalala ang lahat ng nangyari noon. Pinilit kong lumaban, pero masyado siyang malakas para sa tulad kong isang babae.  Sumigaw ako noon, pero tinakpan niya ang bibig ko ng panyo. Hanggang sa ako ay nahilo.

Wala na ang demonyo noong magkamalay ako. Wala na din ang isang bagay na iniingatan ko na iaalay ko sana sa ’yo. Nagdilim na ang mundo ko noon. Hindi ko na alam ang mga nangyayari sa paligid ko. Lumabas ako at naglakad papalayo. Hindi ko alam kung saan ako tutungo, nawawala ako sa sarili ko. Hanggang sa bigla na lang huminto ang mundo ko, nawalan na ako ng malay.

Nang magising ako ay nasa loob ako ng pagamutan. At isang madre ang nagbabantay sa akin. Sinabi niya na nabunggo niya ako. Tinanong niya ang pangalan ko at ng aking pamilya. Kung taga saan ako. Pero hindi ko maalala kung sino ako. Kung taga-saan.  Kung anong nangyari. Pinatira ako ng mabait na Madre sa monastery, inalagaan at itinuring na kapamilya niya. Doon ako nanatili habang nagpapalakas ng katawan.  Dahil nga sa ‘di ko maalala ang pangalan ko, binigyan nila ako bagong pangalan.

Monica, iyan ang ipinangalan ng madre sa akin. Bagong pangalan, bagong buhay, bagong pamilya,  bagong mundo. Sa pananatili ko sa tirahan ng mga madre, nag-iba ang aking pananaw, nag-iba ang paniniwala at nag-iba na rin ang layunin ko sa buhay. Naimpluwensiyahan nila ako, pinangaralan, tinuruan at naging katulad din nila.

Pagkaraan ng napakahabang panahon, bumalik din ang aking alaala. Pero dahil sa pait ng sinapit ko noon, pilit ko na itong kinalimutan. Ayaw ko nang balikan pa ang dating ako. Ayaw ko nang balikan pa ang sakit na dulot ng kahapon ko. Masaya na ako sa bago kong buhay.  Masaya na akong kapiling ang mga bago kong pamilya.  Masaya na akong nagsisilbi sa Panginoon.

Wala na ang dating ako. Wala na si Jenny na minahal mo. Wala na ‘yung kasintahan mo na umalis nang buong-buo. Wala na ‘yung kasama mo noon na bumuo ng mga pangarap. Wala na ‘yung nangako sa ’yo na babalik upang ipagpatuloy ang iniwan niyang pagmamahalan n’yo.

Oo, babalik ako ng Pilipinas.  Babalik ako diyan, pero hindi para sa’yo.  Babalik ako diyan para sa Panginoon.  Para sa isang misyon.  Ako kasi ang napiling ipadala diyan. Para ikalat ang magandang balita. Para ipakilala at ilapit ang Panginoon sa mga malalayo sa kanya.

Huwag mo nang hintayin si Jenny dahil hindi na siya darating.  Si Sister Monica ang darating. Bagong pangalan, bagong buhay at bagong anyo. Ngunit ang pagmamahal ko sa ’yo ay hindi nawala. Mayroon pa ngang naidagdag.  At iyan ang Panginoon.  Mahal kita, ngunit hindi na bilang kasintahan. Kundi bilang kapatid. Dahil iisa ang ating ama. At walang iba kundi ang Poong Lumikha.

Laging nagmamahal kasama ang Panginoon,
Sister Monica

Nagmistulang talon ang dalawang mata ko pagkabasa ko sa sulat ni Jenny. Hindi na halos ako makakita dahil umaapaw na ang luha mula sa mga mata ko. Nagdilim ang paligid ko. Nanghina ako. Ang sakit-sakit naman ng sinapit ko. Hindi ko na alam noon ang aking gagawin. Nagkulong ako sa aking kuwarto. Hindi na ako kumain noong gabi na iyon. Tinatawag ako ng mama ko, pero sinabi ko na busog ako. Hindi din ako nakatulog.

Noong naramdaman kong tulog na ang mga magulang at kapatid ko, lumabas ako ng bahay. Hatinggabi na iyon. Tapos, tumakbo ako nang tumakbo nang tumakbo. Kung saan-saan ako nakakarating. Pinagod ko nang pinagod ang sarili ko. Hanggang sa hinang-hina na ako at hindi na makatakbo pa. Umupo ako ng mga ilang minuto. Noong medyo nakakuha na naman ako ng lakas, tumakbo ulit ako. Hanggang sa makarating ako sa isang nilayasang-kubo, doon sa malayong-malayong lugar sa ’min. Doon ako nanatili at nagpahinga.

Masama na ang pumapasok sa isipan ko noon. Gusto ko nang pigilan ang aking paghinga. Gusto ko nang tapusin ang buhay ko. Habang nakaupo ako at malalim ang iniisip doon sa kubo na iyon, may napadaan na isang matandang lalaki. Madumi ang damit, madungis ang itsura, may buhat-buhat siyang isag bulig ng saging. Parang pagod na pagod na siya. Napahinto siya sa harapan ko, at tinanong kung may tubig daw ba ako. Nauuhaw daw siya. Tinignan ko sa loob ng kubo kung may tubig ba doon, wala akong nakita kaya sinabi ko sa matanda na wala. “Hindi ka tagarito no?” Tanong ng matanda sa ’kin, nahalata niya yata ako.

Nararamdaman niya daw na may mabigat akong dinadala. Hindi ako nakapagsinungaling sa kanya. At dahil para bang may bumubulong sa ’kin na kuwentuhan ko siya, ganun nga ang ginawa ko. Ikinuwento ko sa kanya ang lahat ng nangyari. At ito ang sinabi niya sa’kin.

“Pangarap, pagsubok, pangako, paglimot at pagkakabigo. Minsan, ganyan ang pag-ibig, hindi mo alam kung hanggang saan, hindi mo alam kung hanggang kailan. Hindi mo alam kung sino ang nakatakda para sa ‘yo. Hindi mo alam kung ano ang nakatakda para sa ‘yo. Ano mang pagsubok ang dadaan sa buhay mo, maging matatag ka lang. Binigay lang sa ‘yo ng Panginoon ang mga bagay na ‘yan para sukatin kung hanggang saan ang iyong kakayahan. Lumaban ka, magtiwala at manalig sa Kanya. Magtiwala ka sa iyong sarili, magtiwala ka sa iyong kakayahan, dahil hindi naman Niya ibibigay sa ‘yo ‘yan, kung alam Niyang hindi mo malalagpasan.”

“Umuwi ka na, siguradong nag-aalaa na ang iyong ama at ina. Siguradong hinahanap ka na nila ngayon. Huwag mong pahirapan ang sarili mo, gayun din ang mga magulang mo. Huwag kang mag-alala, lilipas din ang lahat ng sakit na nararamdamn mo ngayon.”

Natauhan ako sa sinabi niya, na-realize ko na dapat ko nga itong labanan, dapat nga akong maging matatag. Sabay kaming umalis sa kubo na iyon. Naghiwalay kami dahil hindi pareho ang daanan namin pauwi. Nalimutan ko palang magpasalamat sa matanda. Noong lingunin ko siya upang pasalamatan sana, wala na siya. Kaya nagpatuloy na lang ako sa paglalakad, pauwi sa’min.

Mula noon, hindi ko na natutunan ang umibig pang muli. Naging sarado na ang puso ko at hindi na natingin sa mga babae noon. Hindi ko alam, pero para bang nawalan na ako ng ganang magmahal noon. Naging isa ako sa mga hindi nangarap at naghanap ng babaeng makakasama sa kanilang pagtanda. Kaya heto ang sinapit ko, singkuwenta anyos na ako sa susunod na buwan. At may isang bagay nang hindi ko maitatanggi, isa na akong matandang binata.

©Copyright 2012, Iceburn™ Blog. All rights reserved. Copying of any article in this blog/ without permission is strictly prohibited.

Panakip Butas

Photo credit: intelligentwomenreadromance.wordpress.com

Ipinanganak akong may pusong maawain at mapag-malasakit sa kapwa. Biniyayaan ng dalawang mapupungay na mata na laging nagpapahalaga sa kanyang mga nakikita. Pinagkalooban ng damdaming magaan para sa kalagayan ng iba. At dalawang tainga na malakas ang pandinig kapag may kailangan ka. Gamit ang dalawang kamay ko, ibibigay at gagawin ko iyon basta aking makakaya.

Ako yung tipo ng lalaki na mas malapit sa mga babaeng sugatan ang puso at iniwan ng mga mahal nila. Hindi naman sa pagsasamantala sa kanila pero gusto ko lang talaga sila alalayan dahil malapit ang puso ko sa mga babaeng iniiwan at nasasaktan. Na kapag nalulungkot sila, nandito lang ako lagi. Hindi ko man kaya na sila ay pasayahin, kaya ko naman sigurong pakinggan at intindihin ang bawat kuwento at sakit na nararamdaman nila.

Kaya lang minsan umiiral din ang pagkamahiyain ko sa babae. Lalo na kung siya ay aking kursunada. Mapalapit lang sa kanya ako’y namumula na. Nabubulol at nanginginig habang kausap siya. At hindi ko kayang makipagtitigan o sumulyap man lang sa kanyang mukha.

Nag-iisa akong pagala-gala noon. Palakad-lakad, kung saan-saan nakakarating. Kasi walang eksatong destinasyon ang aking mga paa. Parang sumasabay lang sa sayaw ng hangin. Hanggang sa madaanan kitang nakaupo. Malungkot at malayo ang tingin. Huminga ako ng malalim saka kita nilapitan.

Tinanong kita, “Miss okay ka lang, may problema ka ba?”

Ngumiti ka lang sa akin saka ka umiling. Para akong hinihila ng napipilitan mong pag-ngiti para umupo sa tabi mo. Nakipagkilala sa’yo at nakipagkuwentuhan. Habang tumatagal ang ating pag-uusap, hindi mo napigilan ang sarili mo na ilabas sa akin ang problema mo. Iniwan ka pala ng lalaking mahal na mahal mo.

Hindi mo napigilang umiyak sa balikat ko habang sinasabi mong, “Ginawa at binigay ko na lahat pero kulang pa rin.”

Sagot ko naman, “Okay lang yan, baka hindi siya ang lalaking para sa’yo. Pero kung kayo man ang nakatakda para sa isa’t-isa, babalik at babalik din siya sa’yo.  Hindi lang siguro ito ang tamang panahon para sa inyong dalawa. Minsan kaya tayo iniiwanan kasi may darating na mas karapat-dapat para sa atin. Masakit talaga dahil napamahal na sila sa atin, pero kailangan nating tanggapin. Dahil hindi natin hawak ang panahon.”

Mula noon naging magkalapit na magkaibigan na tayo. At walang sawa naman akong gumawa ng mga bagay na makakapagpasaya sa’yo para makalimutan mo na ng tuluyan ang nakaraan mo. Walang tigil na kulitan at tawanan. Asaran at banatan. Hanggang sa napakahirap na para sa akin ang mga sandaling hindi ka makausap. Namimiss na kita kapag hindi kita nakikita. At dumating na nga sa punto na iba na talaga ang nararamdaman ko. At hindi ko maitatago na umiibig na nga ako sa’yo. Pinagtapat ko sa’yo yon at tuwang-tuwa ako kasi sinagot mo ako agad. Nasabi ko pa sa sarili ko noon, “Ikaw na.”

Hinahabol tayo ng mga langgam kapag magkasama. Pati na ang gabi minsan sa atin nagiging umaga. Lagi ko pinagdarasal na, “Sana ikaw na nga.”

Hanggang sa dumating ang isang araw na hindi na kita nakita. Ni mensahe o tawag wala ka. At hindi na rin kita makontak pa. Pinuntahan kita sa inyo pero wala ka. Nagpunta ka na pala ng Canada. Hindi ka man lang nagpaalam. Tumagal ng mga ilang buwan na umaasa akong tatawag ka. Pero bigo ako at naging kawawa. Ngayon ay tanggap ko na.

Para kang ibon na bigla na lang dumapo sa harapan ko. Hinuli kita at inalagaan sapagkat ika’y maamo. Ang puso mong dala-dala pala ay sugatan. Sinubukan kong gamutin at ialay ang pagmamahal mong kinasasabikan. Naging masaya ka, ganon din ako.Pero bakit ganon? Sa gitna ng tawanan nating dalawa, tamis ng biruan at pagmamahalan, bigla ka na lang lumipad at nagpakalayo-layo. Pignagmasdan kita at hinintay ang iyong paglingon hanggang sa napansin ko na lang na wala ka na. Kasabay ng pagtulo ng aking mga luha. Ginawa mo lang pala akong sanga. Pwedeng dapuan at gawin tahanan ngunit kung kailan mo gusto ay handang iwanan.

©Copyright 2012, Iceburn™ Blog. All rights reserved. Copying of any article in this blog without permission is strictly prohibited. 

Sa Bawat Tibok ng Puso

Photo Credit: goodquotesforfacebook.blogspot.com

Sabi ko, “makikiraan lang ako,” hindi ko pala alam, na ito na ang hangganan ng paglalakbay ko.

Naglalakad ako dati patungo sa di malamang pupuntahan nang napadaan ako sa iyong harapan. Napatigil ako sapagkat, may kakaiba akong naramdaman. Nilapitan kita at nakipagkaibigan. Pinatuloy mo ako at pinaupo, nakipagkulitan at nakipaglaro hanggang naging magkalapit tayo.

Habang tinititigan kita, napansin ko ang iyong mga mata. Hindi ka nga nagsasalita pero parang may mga katagang isinisigaw ang iyong mga mata. Ramdam kong may pait at sakit kang dala-dala. Masaya ka kung tinitignan, ngunit ang lungkot sa iyong kalooban ay hindi mo matatakpan. At sa iyong mga mata ay aking nararamdaman

.

Tinanong kita kung ano ang nangyari. Nagsimula kang magkuwento. Tahimik lang ako, nakikinig sa kuwento mo. Iniintindi ang bawat letra ng bawat salitang sinasabi mo. Hanggang sa napansin kong may luha na sa’yong mga mata. Napaluha din ako dahil damang-dama ko ang nararamdaman mo. Umiiyak ang aking kalooban nang malaman ang iyong nakaraan.

Dahil sa kuwento mo, lalo kang napalapit sa puso ko. Bigla kong natanong ang sarili ko, “Ano ba ang maari kong gawin para mapasaya kita?” Para maibalik ang dating ngiti sa’yong mukha. Para kumapit ka at hindi tuluyang mawalan ng pag-asa. Para maibalik yung dating ikaw.

Mula noon, pinangarap kong maging masaya ka. Gusto kong makita kang nakangiti kaya pilit kong gumawa ng mga paraan para matupad ang pangarap kong yan para sa’yo. Itinuring kitang parang tunay na kapatid. Inalagaan at pinahalagahan. Pero hindi ko naman akalain na hindi pa pala sapat yon. Parang may kulang pa rin. Kailangan pa ng mas higit pa don.

Napaupo ako sa isang sulok. Nagtatanong, nag-iisip pero hindi gumagana ang isipan ko. Tanging kalabog ng dibdib ko lang ang siyang nakakaalam. Nagising na lang ako isang umaga na hinahanap na kita. Namimiss at nasasabik na makausap ka. Naguguluhan ako, hindi malaman kung ano ba ito. Pinagbigyan ko ang aking nadarama. Hinayaan kong puso ko ang magpasiya.Ang puso ay hindi nakakapagsalita, ngunit sa bawat tinitibok nito ay siguradong tama. Hindi rin pwedeng dayain ang nararamdaman ng puso, dahil matalino ito kung pag-ibig ang pinag-uusapan.

Akala ko mahalaga ka lang, mahal na din pala kita. Natupad nga ang pangarap ko. Napasaya nga kita at naibalik ang ngiti sa’yong mukha. Nagkaroon ka ng panibagong pag-asa. Ngayon, masayang masaya ka na at lagi ka nang nakangiti, ako ang dahilan. Kung darating man ang isang araw na luluha at masasaktan kang muli, ayaw kong ako ang magiging dahilan.

Lagi mong sinasabing “Ayaw mong mawala pa ako sa buhay mo. Mahal na mahal mo ako at hindi mo kakayanin kapag ako’y nawala sa’yo.” Sasabihin ko naman:“MAHAL KITA, at MAHAL MO DIN AKO. MAHAL NATIN ANG ISA’T-ISA. Sapat na dahilan na yan para manatili ako, at hindi kailanman mawawala sa’yo.”

©Copyright 2012, Iceburn™ Blog. All rights reserved. Copying of any article in this blog without permission is strictly prohibited.                                                                                                                                              

Bilanggo

Photo credit: beatsfromthestreets.com

Ipinanganak ako dito sa mundo na pinagkaitan ng kaligayahan. Nasabi ko ito dahil tila ba kakambal ko na ang kamalasan. Habang nakaupo ako dito sa madilim na sulok ng bilangguan, nag-iisip, nagtatanong, “Ito ba ay hanggang saan…hanggang kailan?”. Humihiyaw ang kalooban ko dahil sa aking kalagayan at sinapit ko na hanggang ngayon hindi ko maintindihan. Anong lupit naman nitong kapalaran at nagawa pa ang buhay kong paglaruan.

Wala na kaya akong pag-asang lumigaya? Ang masilayan at masalubong ang bawat umaga? Nilayo na sa akin ang liwanag ng tuluyan. Presko at malamig na simoy ng hangin hindi ko na rin nararamdaman. Parang mas maganda na yatang tumigil sa paghinga. Para matigil na rin itong paghihirap pa. Umiiyak ang kalooban ko, nagdurugo ang puso ko dahil sa lupit ng kalagayan. Habang buhay na yata akong tatalikuran ng kalayaan.

Hindi ko naman akalain na ganito ang kahihinatnan ng lahat. Pero tila bang ito ang nag-aabang sa aking pagkamulat. Ang manatili sa likod ng mga malulupit na rehas. Kapiling ang madilim na kapaligiran at lungkot ang dinadanas. Namimiss ko nang makita at madinig ang kulay at ingay sa labas. Nabubuhay nga ako pero ang kalayaan ko naman ay hindi mamalas.

Bakit ba parang binabalewala na ako ng lahat? Mula ng magkautang ako ng buhay at maulat. Nasaan na ba sila?Wala man lang nakaka-alala. Wala man lang bumibisita. Wala man lang naniniwala at nagpapahalaga. Ramdam na ramdam kong ako ay kawawa. Ang kaparusahan ko ba ay hindi pa sapat? Ano bang dapat kong gawin para ang dating buhay ko ay mabawi? Hindi ko naman ginusto ang ganitong pangyayari. Karapatan ko lang ipagtanggol ang aking sarili.

Kung ito ang nakatakda na kapalaran ko, parang ang hirap tanggapin pero pipilitin ko. Masakit, mapait at subrang nalulungkot ako. Pero titiisin ko dahil sa di sinasadiyang nagawa ko. Ang mabuhay dito sa loob ng mga rehas. Na siyang humaharang sa kalayaan ko at bukas.

©Copyright 2012, Iceburn™ Blog. All rights reserved. Copying of any article in this blog without permission is strictly prohibited.

Nakikita at Nararamdaman Nyo Din Ba Ang Nakikita at Nararamdaman Ko?

Photo credit: hobotraveler.com

Minsan natutulala ako, minsan nagtatanong ang kalooban ko. Noong una kong masilayan ang mundo, kulay luntian ang paligid ko. Ngunit bakit habang tumatanda ako, unti-unting kumukupas ang kulay na kinagisnan ko? Bakit ganito ang nakikita ko sa paligid ko? Bakit may gulo? Bakit may mga taong nagaaway-away? May mga taong hindi nagkakaintindihan? Iisa lang ang lumikha sa kanila, magkakapatid sila, ngunit bakit ganun ang tinginan nila sa bawat isa? Oo nga’t magkakaiba ang relihiyon at paniniwala, ngunit iisa lang ang kulay ng dugo nila. Hanggang kelan kaya sila magsasawa sa patuloy na paglalakad sa magkahiwalay na daan? Kailan kaya magtatagpo ang landas nila, para magkamayan at magyakapan? Kailan kaya nila maiintindihan ang tunay na kahulugan ng salitang kapayapaan? Kapag tumigil na sa pag-ikot ang mundo at wala nang liwanag na masisilayan?

Bakit may mga taong nahihirapan, bakit may mga taong umiiyak at nasasaktan? Bakit minsan tila pinaglalaruan sila ng panahon? Nagpapakapagod sila’t nagsusumikap, ngunit bakit parang walang nagbabago sa kanilang kalagayan? Dugo at pawis nila ang tanging sandata sa pakikipaglaban upang makamit ang kaginhawahan ngunit bakit iba ang tumatanggap ng karangalan? Bakit kung sino pa ang matataas at malalakas, sila pa ang mapagsamantala? Wala bang karapatan ang mga mahihirap na malasahan ang kagihawahan? Hanggang kailan kaya sila magtitiis sa kahirapan? Kailan kaya mabibigyan ng katuturan ang pawis at dugo nilang pinapakawalan? Siguro kapag ang mga matataas at may kapangyarihan ay marunong nang umintindi sa mga ibig sabihin ng bawat patak ng luha ng mga mahihirap.

Bakit din kaya may mga taong nagtitiis sa gutom at uhaw? Iisa lang ang mundong ating kinabibilangan, ngunit bakit hindi lahat nakakakain? Lahat ng mga pagkain sa paligid natin ay linikha ng Maykapal para sa bawat isa pero bakit iilan lamang ang nakikinabang dito? Kailan kaya nila matitikman ang mga may lasang pagkain? Kailan kaya sila makakapasok sa mga restaurant? Alam kaya nila kung ano ang ibig sabihin ng salitang “restaurant”?

Naalala ko tuloy noong nasa Pasay City, Metro Manila pa ako. Naglalakad ako, di ko na matandaan kung saan ako pupunta noon. May nadaanan akong dalawang bata, isang batang babae na edad lima siguro at isang batang lalaki na edad apat kung hindi ako nagkakamali. Kasama ang kanilang ama, kumakain sila sa tabi ng kanilang kariton na ang laman ay mga plastik at bote. Kulay itim na ang mga damit nila na dati siguro’y kulay puti, kasing kulay ng kanilang kariton. Madungis ang kanilang mukha at katawan dahil siguro kung saan saan lang sila natutulog. Sa pakiramdam ko wala silang bahay na tinutuluyan. Kung saan sila aabutan ng dilim, siguro doon na din sila nagpapalipas ng gabi.

Ang pinakamasakit para sa akin ay ang makita ang kanilang kinakain. Tig-iisang maitim na lata sila. May laman na kanin ngunit ang hindi makayanan ng aking damdamin ay ang makita ang kanilang inuulam. Nakalagay sa isang lata na medyo malaki ngunit madumi ay puro kamias na may sabaw! Ulam ba yun ng mga taong katulad nila? Napatingin sa akin yung batang babae, hindi ko maintindihan ang aking naramdaman. Kinapa ko ang bulsa ko kung may laman, may twenty pesos na papel. Inabot ko sa kanya, dali-dali niyang tinanggap, halos napatakbo pa siya papalapit sa akin. Noong maabot niya ang pera, saka tumitig sa akin. Doon hindi ko napigilan ang aking mga luha. Ang pagtitig niya sa akin ay madaming kahulugan. Parang naririnig ko ang kanyang mga mata na nagsasalita. Siyempre sa titig niya ay nagpapasalamat siya. Ngunit alam kong may mas malalim pang pinapahiwatig ang mga titig niya.

Kung mayaman lang sana ako, kung may kapangyarihan lang sana ay hindi ko hahayaan ang mga taong maging ganito. Ayaw kong may nakikitang bata na ganito ang kalagayan sa paligid ko. Ilang taon na din ang nakakalipas at dinala na ako ng panahon sa ibang lugar. Kumusta na kaya ang mga batang iyon? sana nakasurvive sila. Sana may nakakita sa kanila na mabait at tinulungan sila. Binigyan ng tirahan, damit at kabuhayan para naman maramdaman nila ang nararamdaman ng mga taong nasa paligid nila.

Ito at ganito ang lagi kong tinatanong sa puso’t isipan ko. Ito at ganito ang mga nagyayari sa paligid ko. Ito at ganito akong tao kaya ako nakakapagsulat ng ganito.

Author: Iceburn

©Copyright 2012, Iceburn™ Blog. All rights reserved. Copying of any article in this blog without permission is strictly prohibited.

http://definitelyfilipino.com/blog/2012/03/24/nakikita-at-nararamdaman-nyo-din-ba-ang-nakikita-at-nararamdaman-ko/

Patawad.. Dahil Naging Mahina Ako

Photo credit: heroineoftomorrow.wordpress.com

Sa pag-ibig walang taong perpekto. Lahat nagkakamali. Gaano man kasakit o kapait ang sinapit natin sa pag-ibig, matuto tayong humingi ng tawad at magpatawad.

Noong makilala kita kita akala ko ikaw na. Noong maging tayo akala ko habang buhay na. Noong magkasama tayo akala ko hindi natayo magkakahiwalay pa. Ang lahat ng iyon pala ay puro lang akala. Minsan tinatanong ko sa sarili ko bakit ganoon. Bakit nangyayari ang mga bagay-bagay na hindi mo ginusto. Bakit nangyayari ang mga bagay-bagay na hindi mo inaasahan. Sabi nila lahat daw ng nangyayari sa buhay natin ay may dahilan. Siguro ganoon nga tayo. Siguro may mga dahilan nga kung bakit tayo nagkaganito.

Wala namang mali eh. Wala ka namang pagkukulang. Wala ka naman kasalanan. Ako lang talaga yong nagloko. Ako lang talaga ang naging masama sa ating dalawa. Ako yong gumawa ng mali, ako yung hindi naging tapat sa’yo. Bakit ko nga ba nagawa yon? Hindi ko alam. Tao lang ako na may kahinaan sa mga bagay-bagay na hindi naman dapat mangyari. Tao lang ako na may puso na hindi marunong umiwas sa tukso.

Akala ko kasi noon ganoon lang kadali ang lahat. Akala ko madali lang magloko. Akala ko ganoong lang kasimple ang lukuhin ka, pero hindi eh. Akala ko kasi hindi mo malalaman ang ginagawa ko. Akala ko kasi magaling ako maglihim, hindi pala. Kahit pala gaano ka kagaling magtago, makikita’t makikita parin ang maling ginagawa mo.

Siguro naman hindi ko kasalanan na kulitin ako ng isang pusong pasaway. Ginawa ko naman iwasan. Sinubukan ko namang labanan. Pero hindi ko nakayanan. Kasalanan ko ba kung bumabagsak din ako sa aking kahinaan? Masisisi mo ba ang puso ko kung nagawa nitong magmahal ng iba habang mayroon pa itong laman?

Ako man ang nagloko at gumawa ng mali, hindi naging madali para sakin ang lahat ng ito. Dahil habang gumagawa ako ng kalokohan, iniisip ko din na ikaw ay aking nasasaktan. Na habang nagpapakasaya ako sa iba, nalulungkot din akong lihim na nasasaktan kita. Na habang abala ako sa iba, nawawalan na ako ng panahaon na kumustahin ka. Kung okay ka lang ba at sabihing “mahal na mahal kita, ingat ka palagi”.

Hindi ganoon kadali ang makagawa ng mali ng hindi mo inaasahan. Wala naman talaga ako balak na ikaw ay aking saktan. Malupit lang kasi talaga ang panahon at nagawa akong tuksuin. Siguro pagsubok lang yon sa akin. Ang masama nga lang ang pagsubok na iyon ang nagpabagsak sa pagkamatapatin ko sa’yo. Hindi naman kasi ako yong manhid na tao. Para hindi maramdaman at hindi pahalagahan ang nararamdaman ng isang tao. Ang mali ko lang talaga nagpabihag ako sa pagmamahal na laging nakikita ko habang ikaw ay malayo sa piling ko. Ang nasa isip ko kasi noon, hindi mo naman malalaman ang lahat ng ito. Akala ko kasi mananatiling lihim ang lahat ng ginagawa ko. Mali pala dahil kahit anong ingat mo at higpit ng pagkakahawak sa lihim mong dala-dala, darating din pala ang araw na mapapagod ka, papawisan ang palad mo at ito ay iyong mabibitawan.

Ramdam ko kung gaano kasakit ang naramdaman mo noong mga oras na nalaman mo ang kalokohan ko. Gusto kitang yakapin at mag-sorry kaya lang napakalayo ko. Gusto kong bawiin ang pagkakamali ko pero huli na at nalaman mo na ito. Kahit nasa harapan ako ng maraming tao, hindi ko napigilan ang pagtulo ng mga luha ko habang binabasa ang mensahe mo. Puno ng galit, lungkot at pagkakabigla dahil sa nalaman mo. Ramdam ko kung gaano kita nasasaktan. Ramdam ko kung paano mo nilalabanan ang sakit at pait na dulot ko. At iyon ang unti-unting umuubos ng lakas ko. Kilala kita at mata palang malalaman ko na kung nasasaktan ka. Alam kong hindi sapat ang “sorry” pero iyon lang ang salitang kaya kong sabihin sa’yo sa mga sandaling iyon. Nagsisi ako pero huli na at hindi ko na mababawi pa.

Sa araw din na iyon pinalaya mo ako. Napakadali mo lang sinabi sa’kin yon pero alam ko kasabay non ng pagtulo ng luha mo. Sana nasa tabi mo man lang ako noon para mapunasan ko man lang ang mga luha mo kahit na alam kong hindi ko na mapapawi ang sakit nararamdaman mo. Gusto kitang alalayan noon kahit na alam kong hindi maibabalik pa sa dati ang tiwala mo.

Nangyari ang bagay na hindi ko inaasahan. Hindi ko man lang napaghandaan. Hindi ko rin maintindihan ang aking sarili noon. Kung bakit hindi man lang kita pinigilan at ayusin kung ano man mayroon tayo. Hindi ko man lang sinubukan kung matatanggap mo pa ako ulit. Siguro mayroon ding bagay na pumipigil sa akin para gawin iyon. At hindi ko iyon alam. Hindi ko alam kung ano, hindi ko alam kung bakit.

Ganoon pa man pinilit kong maging maayos sa atin ang lahat. Gusto ko maging magkaibigan parin tayo. At magdamayan sa mga oras ng kalungkutan at kagipitan ng bawat isa. Kinukumusta parin kita at sumasagot ka naman. Masaya ako kahit paano dahil alam kong nariyan ka parin sa kabila ng mga nagawa ko sa’yo. Kaya lang parang unti-unting nagbabago ang lahat. Ramdam ko ngayon na nawala na kita. Hindi na kita maabot. Ang layo-layo mo na. Kinalimutan mo na ako ng tuluyan. Masakit para sakin kasi kailan man hindi nawala ang pagmamahal ko sa’yo. May mga pagkakataon parin na naaalala kita. Namimiss at binabalikan ang mra masasayang araw nating dalawa. Napapaluha, nasasaktan, nagsisisi at nagtatanong parin ako hanggang ngayon.

Siguro nga talagang hanggang dito lang tayo. Siguro ganito lang katagal ang panahong itinakda para sa ating dalawa. Siguro nga hindi tayo para sa isa’t isa. Pero masakit eh. Masakit na hindi mo makakatuluyan ang taong kasama mong bumuo ng mga pangarap. Masakit isipin na paghihihiwalayin kayo sa oras kung kailan mahal na mahal niyo na ang isa’t-isa. Masakit ang masaktan pero kung totoo kang magmahal mas masakit kung ikaw ang dahilan na may nasasaktan. Dahil hindi mo naman iyon ginusto eh. May mga bagay lang talaga na may hangganan. Na kahit ayaw mong mangyari, dumarating talaga iyan kapag oras na nito. At wala kang magagawa kundi tanggapin nalang. Balang araw lilipas din ang lahat ng iyan.

Alam kong humingi na ako sa’yo ng tawad, pero gagawin ko ulit sa’yo. Patawarin mo ako kung nasaktan kita. Patawarin mo ako kung tumingin ako sa iba. Patawarin mo ako kung naging mahina ako. Patawarin mo ako kung pinaiyak at sinaktan kita. Patawarin mo ako kung sinira ko ang mga pangarap nating dalawa. Patawarin mo ako kung hindi ko magawang limutin ka. Dahil hanggang ngayon mahal na mahal pa rin kita. Ingat ka lagi, ingatan mo ang sarili mo dahil wala na ako para ingatan ka. Patawad. Paalam.

Lahat tayo ay may karapatang magbasa pero walang karapatang manghusga.

author: iceburn

©Copyright 2012, Iceburn™ Blog. All rights reserved. Copying of any article in this blog without permission is strictly prohibited.

http://definitelyfilipino.com/blog/2012/03/23/patawad-dahil-naging-mahina-ako/

Nagmahal Ako ng Dalawa

Photo credit: indyeahforever.wordpress.com

Nang makilala kita, nakilala ko din siya. Sa kanya ako unang nagkagusto bago nahulog ang loob ko sa’yo. Kapag kausap kita, kausap ko din siya. Kung ano ang mga sinasabi ko sa’yo, iyon din ang mga naririnig niya mula sa mga bibig ko. Hindi ko alam kung sino sa inyo ang mas matimbang pero ang nasisiguro ko, mahal ko kayong pareho. Kaya naman noong araw na naging tayo ay sinagot din niya ako. Ang saya-saya ko sa araw na iyon. Napatunayan ko sa sarili ko na kaya ko pa lang magmahal ng dalawa.

Pero hindi pala ganoon kadali yon. Dahil makikita mo sa mata ng ibang tao na parang tutol sila sa nakikita nila sa’yo. Hindi ko alam kung ano ang sinasabi ng iba. Maaring ibaba nila ng tingin ang pagkatao ko pero wala akong paki-alam dahil hindi nila nararamdaman ang nararamdaman ko. Hindi nila naibibigay ang sayang ibinibigay ng dalawang mahal ko. Hindi rin ako sigurado sa sasabihin ng mga kaibigan ko. Baka dahil doon iiwasan nila ako. Ganoon din ang mga kapatid ko, lalo na ang mga magulang ko. Lumaki ako sa kanila at alam ko ang kahinaan nila. Siguro kapag nalaman nila ipagtatabuyan ako. Kakalimutang parte ako ng buhay nila. Ang sakit isipin na ganoon ang posibleng mangyari sa buhay ko. Pero hindi ako natatakot kahit anung mangyari. Dahil alam kong walang masama sa ginagawa ko. May puso ako at nagmamahal din. Iyon nga lang sa dalawang babae.

Naisip ko na ang iba pero paano ka naman kapag nalaman mo. Na hindi lang pala ikaw ang mahal ko. Dalawa kayong nag-mamayari ng puso ko. At wala ako balak na iwanan ang isa sa inyo. Dahil pinangako ko sa sarili ko na mamahalin ko kayong pareho habang buhay. Parang hindi ako buo kapag mawawala ang isa sa inyo. Ano kaya ang gagawin mo. Ano kaya ang mararamdaman mo ngayong alam mo na ito.

Magtatampo o magagalit ka ba sa nalaman mo? Mawawalan ka na ba ng tiwala at pagmamahal sa akin? Masisira ba ang pinagsamahan natin ng matagal dahil sa inamin ko sa’yo? Masasaktan ka ba, iiyak dahil nilihim ko sa’yo ng matagal? Iisipin mo bang niloko kita at pinaniwalang ikaw lang ang mahal ko? Hindi mo ba matatanggap na may kahati ka sa puso ko? Magpaparaya ka ba? Iiwanan mo na ba ako dahil nagmahal ako ng dalawa? Iiwanan mo na ba ako dahil minahal ko kayo ng ANAK MO?

author: iceburn

©Copyright 2012, Iceburn™ Blog. All rights reserved. Copying of any article in this blog without permission is strictly prohibited.